مازندرانی ها با تشکیل کارزار (سکوی مستقل جمع آوری امضاء) مخالفت صریح خود را با اجرای طرح آسفالت جاده جنگلی در منطقه حفاظت شده «آبشار» در شهرستان سوادکوه اعلام کردند.
به گزارش اقتصاد گستر شمال،فریبرز سیفی:در این کارزار خطاب به رئیس سازمان محیط زیست کشور«شینا انصاری» آمده است: «طبق قوانین و ضوابط جاری کشور، هرگونه توسعه زیرساختی از جمله راهسازی و آسفالت در مناطق حفاظت شده، تنها در صورت ضرورتهای اثباتشده ملی و پس از انجام ارزیابی اثرات زیستمحیطی “EIA” بهصورت شفاف و مستقل و اخذ مجوز رسمی از سازمان حفاظت محیط زیست امکانپذیر است.
در این پروژه، ضرورت حیاتی یا فقدان مسیر جایگزین اثبات نشده و اجرای آن با روح قوانین حفاظت از زیستگاهها در تعارض می باشد در این کارزار آمده است.
وجود مسیرهای جایگزین مناسب خارج از منطقه حفاظتشده
با توجه به وجود جادههای جایگزین قابلاستفاده در خارج یا حاشیه منطقه حفاظتشده، هیچ توجیه فنی، اجتماعی یا ایمنی قانعکنندهای برای آسفالت این جاده جنگلی وجود ندارد.
توسعه مسیر در قلب منطقه حفاظتشده، انتخاب پرهزینهترین و پرخطرترین گزینه از نظر محیطزیستی است.
افزایش تخریب اکوسیستمهای جنگلی و زیستگاهها
آسفالت جاده جنگلی منجر به: تکهتکه شدن زیستگاههای طبیعی، افزایش تردد انسانی و موتوری، تشدید شکار غیرمجاز و برداشت غیرقانونی چوب، افزایش آلودگی صوتی، نوری و تصادفات حیاتوحش میشود و اثرات آن برگشتناپذیر خواهد بود.
تشدید فرسایش خاک و تهدید منابع آب
جنگلهای منطقه آبشار نقش مهمی در تثبیت خاک و تغذیه آبهای سطحی و زیرزمینی دارند راهسازی و آسفالت:الگوی طبیعی زهکشی را برهم میزند، خطر رانش زمین را افزایش میدهد، به تخریب منابع آبی و چشمهها منجر میشود
انحراف منابع مالی از نیازهای واقعی منطقه
در شرایطی که منطقه با کمبود زیرساختهای ضروری مواجه است، هزینهکرد بودجه عمومی برای آسفالت یک جاده جنگلی غیرضروری منطقی و مسئولانه نیست.
این منابع میتواند و باید صرف: بهسازی راههای موجود خارج از منطقه حفاظتشده، یمنی جادههای روستایی، مدیریت پسماند،خدمات عمومی، امدادی و گردشگری پایدار شود.
درخواست ما: ما از مسئولان ذیربط، بهویژه:سازمان حفاظت محیط زیست، استانداری مازندران، ادارهکل راه و شهرسازی
درخواست ها
اجرای پروژه آسفالت جاده جنگلی منطقه حفاظتشده آبشار را متوقف کنند، هرگونه تصمیمگیری را منوط به ارزیابی شفاف و مستقل اثرات زیستمحیطی نمایند، بودجه، پیشبینیشده را به بهسازی زیرساختهای موجود و کمخطرتر اختصاص دهند، از ارزشهای طبیعی این منطقه بهعنوان میراث مشترک مردم ایران حفاظت کنند.
ما باور داریم توسعه واقعی، بدون تخریب طبیعت ممکن است و حفاظت از جنگلها، سرمایهگذاری برای آینده است، نه مانع پیشرفت» (https://www.karzar.net/277838)
ستان مازندران حدود ۲ میلیون و چهار هزار هکتار مساحت دارد که از این مقدار حدود یک میلیون و ۷۰۰ هزار هکتار آن عرصه های طبیعی شامل جنگل و مرتع است.
جنگل های هیرکانی در زبان رایج و عامیانه مردم ایران جنگل های شمال نامیده می شود و این جنگل ها متراکم ترین ناحیه جنگلی ایران را تشکیل می دهند. این جنگل ها که در جنوب دریای خزر قرار گرفته اند بین کشورهای ایران و آذربایجان مشترک هستند. جنگل های هیرکانی از سال های بسیار دور به جا مانده اند و حتی برخی عمر آنها را با دایناسورها (دوره سوم زمین شناسی) برابر می دانند.
البته این جنگل ها را به دلیل قرار گیری در مجاورت دریای خزر، به نام کاسپینی – هیرکانی (Caspian Hyrcanian mixed forests) نیز می شناسند.
ارتفاع رویش درختان هیرکانی از سطح دریا آغاز می شود و تا ۲ هزار و ۸۰۰ متری ادامه می یابد. این پوشش گیاهی زمانی ۵۵ هزار کیلومتر مربع مساحت داشت که تاکنون ۵۱ درصد آن منقرض شده و تنها از ۱۰ درصد آن حفاظت صورت می گیرد.
همچنین در حال حاضر جنگلهای هیرکانی از غنی ترین اکوسیستم های جهان محسوب می شوند به طوری که بیش از ۲۹۶ گونه پرنده و در حدود ۶۰۰ گونه پستاندار، ۶۷ گونه ماهی، ۲۹ گونه خزنده و ۱۵۰ گونه درختی و بوته ای بومی (اندمیک) مانند درختان انجیلی و شمشاد در این جنگل ها زندگی می کنند.
از گونه های پرندگان ساکن در اکوسیستم جنگلهای هیرکانی می توان به گنجشک سانان، سار، دارکوب، اردک نوک پهن، قرقاول خزری، کبک، بلدرچین، کبوتر جنگلی، شاهین، قوش، دال، قرقی، اردک خاکستری، عقاب و جغد اشاره کرد و از گونه های پستانداران ساکن در این زیست بوم می توان مرال، شوکا، گرگ، گراز، خرس قهوه ای، روباه سر دو سیاه، شغال، سمور، تشی، خارپشت، موش جنگلی، خرگوش، گربه وحشی، گورکن و اسبچه خزر را نام برد.
درختان این جنگل ها از نوع مختلط پهن برگ حاشیه جنوب دریای خزر است که با آب و هوای نیمه مدیترانه ای و مرطوب سازگارند. جنگل های هیرکانی بر اساس ارتفاعی که در آن هستند (سطح دریا، کوهپایه های کم ارتفاع، کوهپایه های بلند، نقاط خیلی مرتفع) غالباً پوشش گیاهی متفاوتی دارند. از معروف ترین درختان این جنگل ها می توان راش، بلوط، توسکا، نارون، زبان گنجشک و شمشاد را نام برد.
به طور کلی از نظر علمی در عرض های جغرافیایی بیش از ۴۰ درجه جنگل، شرایط برای رشد درختان راش وجود ندارد، اما در جنگل های هیرکانی ایران که به طور متوسط در عرض ۳۸ درجه قرار گرفته اند، توده های فشرده درخت راش به صورت انبوه رشد کرده اند که از این نظر منحصر بفرد هستند.
