فرزند سوم بنیامین از راه رسید

سرویس اجتماعی اقتصاد شمال :سفر قبلی که رفتیم بودیم امریکا (۲۰۱۷)، قرار بود فقط برای چند هفته اونجا پیش پدر، مادر و خواهر و دوستای قدیمی شایلی باشیم تا حال و هواش عوض شه. همون روزهای اول متوجه شدیم که ایشون بارداره..

به ذهنم هم نمی رسید که بمونیم اونجا و قلبا هم نمی خواستم که یک سال بمونیم ولی با توجه به اینکه شایلی بیشتر زندگیشو تو امریکا گذرونده بود و اساسا برای هر مادری راحت تره که پیش خانواده خودش و در محیطی که احساس راحتی بیشتری می کنه بچه اش رو به دنیا بیاره، خودم رو مجاب کردم که بن سان در امریکا به دنیا بیاد بعدها که جزئیات ماجرا رو بشه خواهیم فهمید که اقامت و شناسنامه و این حرفا پشیزی واسه من ارزش نداشته و نداره دختری برای اولین بار می خواد مادر بشه احساس اینکه پیش خانواده اش باشه.

احساس اینکه پزشکی اون کشور براش قابل اعتمادتره و درست یا غلط از بیمارستان های ایران می ترسه… این ها دلایل من برای موندن تو امریکا و به دنیا اومدن اولین پسرم در اون کشور بود.

از نوروز نود و هفت وقتی فهمیدیم که دوباره مسافری خواهیم داشت تمااااام تلاشم رو کردم تا این بار همه و مهم تر از همه شایلی رو راضی کنم که این کوچولو رو تو ایران به دنیا بیاریم خیلی رو این پروژه کار کردم و وقت گذاشتم تا قلبا رضایت داد برای موندن در ایران و تجربه ی زایمان در کشور خودمون. (توضیحش زیاد جالب نیست؛ ولی برای خانواده ی ما و با توجه به شرایط و امکاناتی که در امریکا داریم، کل مخارج این پروسه در اونجا کمتر از اینجاست حتی با همین دلار چاق)

امروز تو بیمارستان پرستارها به شوخی می گفتند که چرا بین دو برادر تبعیض قائل شدین و مثلا بعدها که این کوچولو بزرگ شد نگه که چرا منو تو امریکا به دنیا نیاوردین؟؟ جوابم کوتاه بود: “همه ما باید کاری کنیم وقتی این دو تا بزرگ شدند، بن سان اعتراض کنه که چرا منو تو ایران به دنیا نیاوردین!”

این شدنیه که حس خودباوری اون قدر در ما شکوفا بشه تا هر کدوممون در هر جایگاهی که هستیم.

بهترین خودمون باشیم و هر کدوم اول از خودمون شروع کنیم و جامعه و شهر و کشور خودمون رو طوری بسازیم که داشتن یا نداشتن شناسنامه خارجی موضوع پیش پا افتاده ای بشه.