بیماری ALS باعث مرگ سلول‌های عصبی کنترل کننده حرکت ماهیچه‌ها می‌شود و موجب ضعف عضلانی عصبی می‌شود
سرویس سلامت اقتصاد شمال ،ALS یک بیماری پیش رونده است که به تدریج عملکرد تمام عضلات بدن را مختل کرده و ضعف عضلانی بیمار تا جایی پیش می‌رود که منجر به فلج کامل بیمار می‌شود.
این بیماری ممکن است ابتدا موجب فلج دست‌ها، پاها یا هر دو عضو شود و کم کم با اختلال درسیستم عصبی کنترل کننده تنفس، بلع و تکلم بیمار، نفس کشیدن، غذا خوردن و صحبت کردن بیمار را مختل کند به طوری که فرد مبتلا بدون تجهیزات کمکی قادر به تنفس نیست و در مراحل حاد بیماری، علت مرگ و میر ناشی از این بیماری همین مشکلات تنفسی است.
با فلج ماهیچه‌های کنترل کننده بلع، ریسک ورود غذا و نوشیدنی‌ها به ریه افزایش یافته و بیمار علاوه بر سوء تغذیه و کم آبی شدید بدن، در معرض خطر خفگی نیز قرار می‌گیرد.
بیماری ALS با تمام هجوم وحشتناک و مخربی که روی عضلات حرکتی بدن دارد، هیچ آسیبی را متوجه توانایی‌های مغزی بیمار نمی‌کند و فرد مبتلا کاملا آگاه و هوشیار است.
علایم
ALS در مراحل اولیه با گرفتگی و پرش عضلات و ضعف عضلانی خود را نشان می‌دهد و در بیماری پیشرفته، بیمار توانایی حرکت دادن دست‌ها و پاهایش را از دست می‌دهد و به مرور در سخن گفتن و بلع غذا و تنفس بیمار مشکلات جدی به وجود می‌آید.
با پیشرفت بیماری، بیمار کاملا فلج می‌شود به طوری که بدون کمک و استفاده از تجهیزات کمکی پزشکی، ادامه زندگی برای بیمار غیرممکن می‌شود. تا جایی که بیماری باعث مرگ فرد مبتلا می‌شود.
علل
علت مشخصی برای این بیمار تاکنون یافت نشده است اما فرضیه‌های مختلفی از جمله جهش ژنی، حمله سیستم ایمنی بدن به سلول‌های سالم و افزایش میزان گلوتامین (گیرنده‌ای شیمیایی در مغز است که افزایش میزان آن برای سلول‌های عصبی سمی است) در سلول‌های عصبی نخاع مطرح شده است.
از آنجا که علت بیماری ALS معلوم نشده پیشگیری از آن هم ممکن نیست.
این بیماری مسری نیست و شیوع آن در بین هر دو جنس به یک میزان دیده می‌شود اما خبر خوب اینکه تعداد مبتلایان به این بیماری بسیار اندک است.
تفاوت MS با ALS این است که در ام اس سیستم عصبی مرکزی در مغز درگیر می‌شود و احتمال درگیری نخاع در مراحل پیشرفته‌تر بیماری وجود دارد اما در بیماری ای ال اس، بالعکس در مراحل اولیه نخاع درگیر می‌شود و درگیری مغز تقریبا غیرممکن است.
درمان
برای بیماری ALS درمان قطعی ندارد فقط می‌توان با برخی داروها پیشرفت آن را کمی کند کرد و یا با فیزیوتراپی توانایی‌های حرکتی بیمار را تا حدی بهبود بخشید.
