عاشورا صدای دُهلی بود که از ۵۰ سال قبلِ آن نواخته شده بود؛ عاشورا یک حادثه نیست، بلکه یک فرهنگ است که در گذر زمان به وجود آمده است؛ بنابراین باید به جمله «کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء» بهتر توجه شود، هر روز کربلا و عاشورا و هر سرزمین کربلاست.
هیچ روزی، روز عاشورا نمی‌شود و هیچ زمینی به منزله زمین کربلا نخواهد بود، شاید این جمله کنایه باشد از اینکه مصیبت‌های روز عاشورا همچنان ادامه دارد و مسلمانان همیشه باید به یاد آن باشند و برای حضرت سید الشهداء(ع) اظهار حزن و اندوه کنند.
واقعه عاشورا واقعه‌ای است که سخن گفتن از آن مختص یک مکان و یا زمان خاصی نیست، بلکه طبق این جمله معروف باید گفت که «کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء»
کربلا یک ظرفیت بزرگی برای شیعه است تا شیعه همواره خودش را با کربلا محک بزند که اگر در کربلا بودم، چه کار می‌کردم و چه عکس‌العملی انجام می‌دادم.
پس از روی کار آمدن یزید، امام که او را نالایق می‌دانست تن به ذلت بیعت و سازش با او را نداد و برای افشای او، به فرمان خدا از مدینه به مکه و سپس به طرف کوفه و کربلا حرکت کردند و همراه با یاران خود با لب تشنه توسط دشمنان اسلام شهید شدند.
خداوند در تربت امام حسین (ع) شفا و در زیر قبه امام حسین(ع) استجابت دعا را قرار داده است. پیامبر(ص) در وصف مقام امام حسین (ع) فرمودند : احب اللّه مَن احب حسینا یعنی: “خداوند دوست می‌دارد کسی را که حسین(ع) را دوست بدارد. “
پیامبر(ص) در حق او و برادر گرامی‌اش امام حسن(ع) فرمودند: “دو فرزند من حسن(ع) و حسین(ع) پیشوایان امت می‌باشند خواه زمام امور به دست بگیرند و یا نگیرند.“
پس از شهادت امام حسن(ع) در سال ۵۰ هجری، امام حسین(ع) عهده‌دار امر امامت شد. معاویه پس از ۲۰ سال حکومت ظالمانه و قتل و کشتار شیعیان، به ویژه در سال ۶۰ هجری مُرد و بر خلاف قرارداد صلح با امام حسن(ع)، پسرش یزید را به جای خود قرار داد. یزید فردی فاسد و شرابخوار و مخالف با اسلام بود. او علناً مقدسات اسلامی را زیر پا می‌گذاشت و آشکارا شراب می‌خورد. امام حسین علیه السلام از همان آغاز کار با او به مخالفت برخاست .
یزید نامه‌ای به حاکم مدینه نوشت و به او دستور داد که از امام حسین(ع) برای یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر نشد، او را به قتل برساند. امام حسین(ع) که حاضر به بیعت کردن با یزید نبود با خانواده خود از مدینه به مکه رفتند. در این هنگام مردم کوفه که از مرگ معاویه با خبر شده بودند نامه‌های زیادی برای امام حسین(ع) نوشتند و از او خواستند تا به عراق و کوفه بیاید. امام حسین(ع) نیز مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد. ابتدا هزاران نفر از مردم کوفه با مسلم بن عقیل همراه شدند. اما با ورود عبیداللّه بن زیاد که از طرف یزید به حکومت کوفه گمارده شده بود و بسیار حیله‌گر و بی‌رحم بود، مردم کوفه فریب اقدامات او را خورده و پیمان شکنی کردند و مسلم را تنها گذاشتند.
در نتیجه عبیداللّه، مسلم بن عقیل را دستگیر و به شهادت رساند، هنگامی که در ابتدا مردم کوفه با مُسلم بیعت کردند، مسلم نامه‌ای به امام حسین(ع) نوشت و به ایشان اطلاع داد که به کوفه بیاید. امام حسین(ع) با خانواده و یاران خود به طرف کوفه حرکت کرد و در نزدیکی کوفه بود که خبر پیمان‌شکنی مردم کوفه و شهادت مُسلم را آوردند. عبیداللّه بن زیاد که با شهادت مسلم بر اوضاع کوفه تسلط پیدا کرده بود، حُر بن یزید ریاحی را برای زیر نظر گرفتن امام حسین(ع) و همراهانش فرستاد. و سپس عمر بن سعد را با 30 هزار نفر به کربلا اعزام کرد. او به عمر بن سعد وعده داده بود که اگر امام حسین(ع) را به شهادت برساند، او را حاکم ری خواهد کرد.
عمر بن سعد که به طمع حکومت ری به کربلا آمده بود، از هیچ ستمی فروگذار نکرد. دستور داد امام حسین(ع) و یارانش را محاصره کنند و آب را بر روی آنان ببندند. یاران امام حسین(ع) که از شجاع‌ترین افراد بودند روز دهم محرم (عاشورا) در حالی که بیش از ۷۲ تن نبودند یکی پس از دیگری در دفاع از امام زمان خود یعنی امام حسین(ع) با عزت و آزادگی به شهادت رسیدند. حر بن یزید ریاحی نیز که ستمگری سپاه عمر سعد و حقانیت امام حسین (ع) را مشاهده کرد به سپاه امام پیوست و به شهادت رسید.
واقعه کربلا گرچه از نظر زمان کوتاه بود و تنها یک روز از صبح تا عصر به طول انجامید، اما لحظه‌لحظه آن درس شهامت و ایثار و فداکاری، ایمان و اعتقاد و اخلاص بود. واقعه کربلا دانشگاهی است که از طفل شیرخوار تا پیرمرد محاسن سفیدش به بشریت درس آزادگی می‌آموزد. خون‌های مطهر امام حسین(ع) و یارانش به اسلام حیات تازه بخشید و زمینه سرنگون شدن دودمان فاسد اموی را فراهم آورد.
منبع:ایسنا
