دیدگاه روز
تاریخ: ۱:۰۶ :: ۱۳۹۷/۱۱/۰۸

در کشور ما گام های اجرایی توسعه کشاورزی حفاظتی درسال 1386 در شش استان: اصفهان- فارس- خوزستان- همدان- قزوین- گلستان، برداشته شد .

مبین عموزاد خلیلی*: با افزایش جمعیت جهان و کاهش زمین های کشاورزی، امنیت غذایی تبدیل به یک معما شده است. این در حالی است که دستاوردهای جهانی تولید غذا در برخی از مناطق با تخریب منابع آب و خاک همراه بوده است و نظام های تولید کشاورزی با خطر کاهش تدریجی ظرفیت تولید، تحت شرایط فشار افزایش جمعیت و روش های ناپایدار هستند و پاسخ به افزایش نگرانی های جهانی درباره پیامدهای زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی ناشی از نظام های متداول بر محیط زیست و جامعه، نظام های پایدار کشاورزی پیشنهاد شده است.

کشاورزی حفاظتی پارادایمی جدید برای دستیابی به تولید پایدار و گامی بزرگ در گذار به سمت کشاورزی پایدار است، با توجه به بحران کم آبی و بحران خاک در ایران، کشاورزی حفاظتی برای حفظ خاک و افزایش حاصلخیزی بسیار مؤثر بوده و می توان حداقل عملیات خاک ورزی، مدیریت یکپارچه علف های هرز، پوشش دائمی خاک با بقایای گیاهی، تناوب زراعی، کاهش هزینه تولید، از  نکات برجسته طرح کشاورزی حفاظتی نام برد.

اهمیت این طرح کشاورزی در جهان به قدری است که حدود 6/35 میلیون هکتار در آمریکا زیر کشت کشاورزی حفاظتی است. برزیل رتبه دوم را در این زمینه دارد و کشورهای آرژانتین، کانادا، استرالیا، چین و روسیه به ترتیب رتبه سوم تا هفتم را در اختیار دارند و 1570 میلیون هکتار زمین در دنیا زیر کشت کشاورزی حفاظتی می باشد.

در کشور ما گام های اجرایی توسعه کشاورزی حفاظتی درسال 1386 در شش استان: اصفهان- فارس- خوزستان- همدان- قزوین- گلستان، برداشته شد و با توجه به نتایج نسبتا موفقیت آمیز طرح توسعه کشاورزی حفاظتی در رأس برنامه ها قرار گرفت و طبق برنامه ریزی ها طرح کشاورزی حفاظتی به سه میلیون هکتار یعنی 30 درصد زمین های کشاورزی در کشور افزایش می یابد.

و یکی از اقدامات اساسی جهت حصول به اهداف بند هفتم سیاست های اقتصاد مقاومتی در جهت تأمین امنیت غذایی، نیل به خودکفایی در محصولات اساسی و ارتقاء بهره وری آب و خاک کشاورزی، توسعه کشاورزی حفاظتی است، اما باید بدانیم که توسعه کشاورزی حفاظتی به عنوان مجموعه ای از فناوری ها، با برگزاری همایش ها و جلسات مدیران محقق نخواهد شد، مستلزم مطالعه بیشتر و پیشرفت در تکنولوژی می باشد، این نکته حائزاهمیت می باشد که توسعه تکنولوژی یک مسیر واحد برای همۀ کشورها نیست، نمی توانیم با وارد کردن چند دستگاه ماشین آلات چینی شعار پیشرفت و توسعه سر دهیم.

هر کشوری باید با  اوضاع و شرایط خود مسیر توسعه و پیشرفت در تکنولوژی را انتخاب نماید و تکنولوژی را جایگزین منابع کمیاب کشور کند. امروزه در کشورهای در حال توسعه که کشاورزی عقب مانده ای دارند، مهم ترین عامل کمیابی نیرو انسانی آموزش دیده ، خلاق و ماهر است، امروزه از مهم ترین بازدارنده های توسعه کشاورزی حفاظتی: هماهنگی اندک بین سازمان ها، نامناسب بودن سیاست های یارانه ای، آموزش نیروی انسانی خلاق و دانش اندک دست اندرکاران ذیربط می باشد.

از این رو پیشنهاد می شود: سازمان جهاد کشاورزی با همکاری تشکل های کشاورزی، نظام صنفی کشاورزی، با برگزاری دوره های آموزش تخصصی و کاربردی، اطلاعات مورد نیاز کشاورزان را در خصوص اصول کشاورزی حفاظتی در زمان مناسب به اطلاع و آگاهی آنها برساند.

و دولت به حمایت از کشاورزان به منظور ایجاد انگیزه جهت پذیرش کشاورزی حفاظتی و کاهش ریسک احتمالی ناشی از کاهش محصول در سال های اولیه شروع عملیات کشاورزی حفاظتی از طریق پرداخت یارانه و تخصیص وام های بلند مدت بپردازد، تا بتوانیم توسعۀ کشاورزی حفاظتی را در کشور به مفهوم واقعی به اجرا در آوریم و به سمت کشاورزی پایدار گامی مثبت برداریم.

*دانشجوی دکتری سیاست و توسعه کشاورزی

*بازرس نظام صنفی کشاورزی و منابع طبیعی

print

پاسخی بگذارید