
ستاد کرونا نمیتواند بدون در نظر گرفتن مسائل کسب و کار و اقتصاد، صرفاً یک حکم کلی برای ابتلای به کرونا بدهد و به عواقب اقتصادی و امنیتی بی توجه باشد.

حقیقت این است که کرونا به مثابه آزمونی بزرگ فراروی مسئولان و دولتمردان کشور برای جبران کاستیها و سوءمدیریت گذشته، دل بریدن از تروریستهای فرودگاه بغداد است.

یقیناً تبیین قابل قبول و شفاف بحث مالکیت خصوصی و مالکیت ملی بسیار فراتر از توان این موجز است.

حالا کم کم نزدیک به دوماه شده که بنابر اعلام رسمی مسئولان کرونا به ایران آمده است و همه مسئولین را به خود درگیر کرده است. اشاره به لفظ همه مسئولین تقریبا میتوان گفت که اغراق نیست.

حسن روحانی رییسجمهور بسیار محبوب کشورمان که محبوبیتش پدر مردم را درآورده در مراسم روز زن گفت: «دست رییسجمهور را برای انتخاب وزرای زن باز بگذارید.»

کسانی که از «مذاکره با آمریکا» صحبت میکنند، در خوشبینانهترین حالت، نوعاً موضوع را از منظری ایرانی میبینند

هنوز چند هفته از جنایت آمریکا و شهادت سردار سپهبد حاج قاسم سلیمانی نگذشته که ابتدا آقای روحانی و سپس آقای ظریف، پالس مذاکره به قاتلان آن شهید میفرستند.

سخنان آقای ظریف بیش از آنکه به مواضع نماینده یک کشور خیانتدیده، زخم خورده و طلبکار شبیه باشد، به گلایههای دوستانه کودکان هنگام قهر و آشتی از یکدیگر شباهت دارد.